Photo: Γιώργος Σανταμούρης
ΕΥΣΤΑΘΙΑ ΠΑΠΠΑ
Στρατιωτικός. Υπηρετεί στις ειδικές Δυνάμεις του Στρατού Ξηράς.
Φωτογραφήθηκε στο λόφο του Αρδηττού.
Η ΕΥΣΤΑΘΙΑ ΛΕΕΙ:
Τρέχω γιατί είμαι ανυπόμονη: Θέλω να τα κάνω όλα πολύ γρήγορα, ακόμα και έναν απλό περίπατο. Απο παιδί, μεγαλώνοντας στην επαρχία, συνήθισα να μετακινούμαι τρέχοντας!
Τρέχω για να δοκιμάζω διαρκώς τον εαυτό μου. Με κάθε επιπλέον βήμα, μεταθέτω τα όριά μου (σωματικά και ψυχικά) ένα βήμα παραπέρα.
Ακόμα, με ωθεί στο δρόμο η ένταση που συσσωρεύεται μέσα μου, απο διάφορες καταστάσεις στη ζωή μου. Με το τρέξιμο ξεσπάω και εκτονώνομαι. Στο τέλος κάθε προπόνησης έχω μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, αισθάνομαι πιο δυνατή.
Παρομοιάζω το σώμα μου με μπαταρία, που τρέχοντας αδειάζει απο οποιαδήποτε αρνητική ενέργεια και γεμίζει ξανά με θετικές σκέψεις και απίστευτη ζωντάνια!
Στα long runs το μυαλό μου γυρνάει γύρω απο ζητήματα που με απασχολούν. Όσο περνάει η ώρα, όσο μεγαλώνει η απόσταση και επέρχεται η γλυκιά κόπωση, τόσο πιο ασήμαντες και μικρές μου φαίνονται οι δυσκολίες, ενώ συνήθως βρίσκω και τη λύση.
Προτιμώ να τρέχω μόνη. Παίρνω ρυθμό απο τη μουσική και “χάνομαι” γαι καμιά ωρίτσα στις σκέψεις μου χωρίς άλλες περισπάσεις. Ακούω συνήθως τραγούδια “dance” που μου ανεβάζουν τη διάθεση. Έχω όμως τρέξει ακούγοντας παλιά λαϊκά και ρεμπέτικα!
Το ωραιότερο σημείο που έχω τρέξει είναι στη Σάμο, δίπλα σε μια παραλία: Τρέξιμο με θέα το Αιγαίο, ανασαίνοντας την πρωινή αύρα της θάλασσας. Φυσικά η προπόνηση κατέληγε και σε πρωινές βουτιές…
Στις καλοκαιρινές διακοπές, σε παραλίες με άμμο, έχω τρέξει και ξυπόλητη. Αν και λίγο επικίνδυνο είναι διασκεδαστικό: Νιώθεις κάθε εκατοστό της διαδρομής.
Ενα πρωί που έτρεχα στην Αμφιλοχία, τον τοπο καταγωγής μου, σταμάτησε δίπλα μου ένα ζευγάρι με το αυτοκίνητό του και προσφέρθηκε να με βοηθήσει: Φαντάστηκαν ότι γύρευα να κάνω auto stop. Το ότι απλώς έτρεχα τους φάνηκε πολύ περίεργο!
Σίγουρα έχει πλάκα να τρέχεις. Μπορεί όσοι δεν έχουν ασχοληθεί με το άθλημα να θεωρούν ότι ταλαιπωρείσαι μαζοχιστικά όμως εσύ ξέρεις καλά ότι αυτό δεν ισχύει.
Ακόμα και όταν κουράζεσαι αληθινά σε μια μεγάλη διαδρομή, το κάνεις με την επίγνωση ότι στον τερματισμό θα νιώσεις νικήτρια: Αφού με καθε βήμα, με κάθε ανάσα, με κάθε σταγόνα ιδρώτα στο κορμί σου έρχεσαι πιο κοντά στην επίτευξη του στόχου σου.
Έχω λάβει μέρος σε 6 μαραθώνιους (4 στην κλασική διαδρομή και 2 στη Θεσσαλονίκη) καθώς και σε πολλούς ημιμαραθωνίους και “δεκάρια”. Αυτό που θυμάμαι εντονότερα είναι η συγκίνηση που ένιωσα τερματίζοντας εξουθενωμένη τον πρώτο μου μαραθώνιο στο Καλλιμάρμαρο. Μου έκανε επίσης εντύπωση το χαμόγελο όλων των συναθλητών μου στη διαδρομή. Παρόλη τη κούραση και τον πόνο, ο ένας έδινε διαρκώς κουράγιο στον άλλο.
Ο νέος στόχος που έχω θέσει και εύχομαι να πετύχω, είναι να τερματίσω στην κλασική διαδρομή σε λιγότερο απο 4 ώρες.
Οι γυναίκες έχουν μπεί δυναμικά στο χώρο του τρεξίματος. Σε κάθε αγώνα που λαμβάνω μέρος, η γυναικεία παρουσία γίνεται όλο και πιο έντονη, όλο και πιο όμορφη.
Έχει θηλυκότητα το τρέξιμο και αυτή η θηλυκότητα κερδίζει συνεχώς έδαφος. Αποδεικνύουμε όλες τη δύναμη που κρύβουμε μέσα μας: Υπάρχουν πολλές γυναίκες μαχητές τελικά… Εύχομαι οι running ladies να γίνουν αμέτρητες!
ΕΜΕΙΣ ΛΕΜΕ:
Εμείς ευχόμαστε στην Ευσταθία να πετύχει το στόχο της στο μαραθώνιο, σπάζοντας το συμβολικό φράγμα των 4 ωρών! Μπορεί η κάτοχος του παγκόσμιου ρεκόρ Πόλα Ράντκλιφ να έχει ολοκληρώσει το μαραθώνιο σε 02:15:25 όμως η πρώτη επίσημη καταγραφή παγκόσμιου ρεκόρ γυναικών της IAAF, ήταν μόλις 03:40:22. Το πέτυχε η -Βρεταννίδα, όπως και η Ράντκλιφ- Βαϊολετ Πίερσι, το 1926.