ΚΑΙΤΗ ΦΑΡΜΑΚΗ
Ραδιοφωνική Παραγωγός
Φωτογραφήθηκε στο Νέο Μουσείο Μπενάκη
Η ΚΑΙΤΗ ΛΕΕΙ:
Κάθε φορά που ετοιμάζομαι να τρέξω, έχω τον ίδιο στόχο: Να βρω την “αποθήκη” με την αντοχή μου. Έτσι ονομάζω εκείνη τη μαγική στιγμή όπου το σώμα ξεχνάει κούραση, αμφιβολίες και αντίσταση και είναι έτοιμο να κάνει άλλα τόσα χιλιόμετρα.
Όταν ξεκίνησα το τρέξιμο, το αρχικό μου κίνητρο ήταν να κάψω θερμίδες. Τώρα πια τρέχω γιατί μου αρέσει να προκαλώ τα όριά μου. Όπως και στη ζωή όμως, δεν έχει σημασία από πού ή γιατί ξεκινάς – σημασία έχει ότι κάνεις τη διαδρομή.
Με το τρέξιμο μαθαίνεις να σέβεσαι το σώμα σου: Κάθε μέρα είναι διαφορετική κι εσύ οφείλεις κάθε φορά να αποδέχεσαι τα δικά του “κέφια”. Το ίδιο ισχύει και στη γιόγκα, που επίσης κάνω φανατικά. Βασικά νομίζω ότι θέλω να τρέχω και να κάνω γιόγκα για πάντα!
Για εμένα το τρέξιμο είναι διαλογισμός. Εκείνη την ώρα το μυαλό εκπέμπει σε άλλα κύματα, όλα μπαίνουν στη σειρά με έναν μαγικό τρόπο.
Συνήθως τρέχω στο διάδρομο του γυμναστηρίου, με μουσική για παρέα. Ξέρω, δεν είναι πολύ πρωτότυπο, αλλά είναι πρακτικό για μένα. Τρέχω και στο Άλσος Συγγρού, εκεί χωρίς ακουστικά στα αυτιά, για να παίρνω ρυθμό από τη φύση.
Στο iPod έχω ειδικές λίστες για τις διαδρομές μου: Parov Stelar, David Guetta, Midnight in Paris, Muse. Το αγαπημένο μου κομμάτι για τρέξιμο είναι το “Love is our resistance”, των Muse. Ειδικά στο στίχο “it’s time to run” νιώθω να απογειώνομαι – και σωματικά, γιατί έχει δύναμη και με πουσάρει, αλλά και πνευματικά, γιατί πιστεύω ότι όντως έχει έρθει η ώρα να “τρέξουμε”, ο καθένας το δρόμο του.
Η ωραιότερη διαδρομή που έχω κάνει είναι Πινακάτες-Μηλιές, στο Πήλιο. Ήταν μοναδική εμπειρία, σε μια περιοχή με πολύ ανεβασμένη ενέργεια.
Στη διοργάνωση του Κλασικού Μαραθωνίου Αθηνών, τον περασμένο Νοέμβριο, έτρεξα τη διαδρομή των 5 χιλιομέτρων. Ήταν η πρώτη φορά που πήρα μέρος σε αγώνα και πέρασα θαύμα. Ένιωθα ότι συμμετείχα σε μια γιορτή. Εκεί κατάλαβα ότι το να διατρέχεις την Αθήνα με μια τόσο μεγάλη παρέα δεν είναι κουραστικό, είναι διασκεδαστικό.
ΕΜΕΙΣ ΛΕΜΕ:
Η Καίτη το ονομάζει “αποθήκη αντοχής”. Άλλοι το λένε “flow”: Το σημείο εκείνο στο οποίο η κούραση φέυγει απο το σώμα που έχει ζεσταθεί και τα πόδια αυτονομούνται απο το μυαλό. Ο ελεύθερος “καλπασμός” μοιάζει να γίνεται σχεδόν αυτόματα ενώ οι σκέψεις ταξιδεύουν πέρα απο το δρόμο σε μια κατάσταση που μοιάζει με διαλογισμό!